Geofriends goes UK
Enige tijd geleden ontstond het idee om een speciale cachegelegenheid te creeren voor de Geofriends. De versnelling kwam door een collega van Marc. Onbewust zorgde deze collega voor wat later het “Geofriends Mysterie Arrangement” (GMA) zou gaan heten. Het fundament voor deze belevenis was gelegd. Samen met partner-in-crime Guido volgden de hersenspinsels elkaar op. Het basisprincipe was net zo simpel als uniek; Betalen en instappen zonder vragen.
Tergend voor de nieuwsgierige aard van een Geocacher maar misschien ook daarom dat uiteindelijk vijf Geofriends zouden instappen. Sander (Team Mac Bean Stash), Robin (Fine-Line), Remco (The Axe Factor), Guido (The Heuv) en Marc (Ellino).
Voordat er ingestapt zou kunnen worden moest er natuurlijk het nodige gepland en geregeld worden. Ondertussen werden via de interne communicatielijnen de Geofriends op de hoogte gehouden. Tot op zekere hoogte natuurlijk. (Mislukte) uithoorpraktijken, Sherlock Holmes-acties op internet en andere registers werden opengetrokken om achter de invulling van het GMA te komen. In de laatste week voor de uitvoerig werd nog een bericht met de laatste (sumiere) details verzonden en daar moesten de deelnemers het mee doen.
Op 2 maart 2013 was het dan zover! De vijf Geofriends stonden om 05:30 uur gereed op “onze” parkeerplaats om te vertrekken. Na zo’n tien minuten rijden werd de eerste tradi (GC468A5 – De drugskoerier van de Pleijweg #Echo) al gelogd, in Arnhem. Niets bijzonders natuurlijk. Vragende blikken alom. Waartoe zou dit gaan leiden? Daar gingen we weer, maar waarheen?
Het duurde niet heel lang voordat tijdens de rit het vragen, uithoren, gissen en gokken weer op gang kwam. Gelukkig had de organisatie hier goed op geanticipeerd, al schrijf ik het zelf. De drie onwetende cachers kregen ieder een enveloppe. De mondelinge aanvulling was duidelijk. Mochten de Geofriends het ondragelijke lijden niet meer aankunnen dan zou de verlossing nabij zijn. Verbreek de verzegeling en lees het programma voor de hele dag. De enveloppe werd natuurlijk onder het schijnsel van de interieurverlichting direct onderworpen aan een doorschijnbaarheids-test. Ook hiermee was rekening gehouden.
Vlagen van zwakte zorgden er tijdens de tegend lange rit voor dat een niet nader te noemen Geofriend bijna de enveloppe opende, indirect geholpen door één van de organisatoren. Gelukkig wist hij zich te herpakken en liet de enveloppe voorlopig voor wat deze was. Het was ergens onder de rook van Antwerpen toen werd gestopt voor koffie, tabak en…..alweer een tradi (GC3JE90 – E17 Antwerpen-Gent park and grab).
Het hele geruchtencircus kwam opnieuw op gang. Vanaf nu werd ook het thuisfront van Remco ingeschakeld om middels route, tijden en andere gegevens dit mysterie te onrafelen. Daar gingen we weer. De reis richting het onbekende ging verder. Na een walgelijk lang stuk onzekerheid kwamen we aan bij de Franse kust. Dunkerque om precies te zijn. Ook hier werd weer een tradi (GC368CK – Vue sur le Port) meegepakt. Land nummer drie voor vandaag. Eigenlijk niets bijzonders voor een Geofriend. Inmiddels was het natuurlijk al duidelijk. Het was net over negenen ’s ochtends toen op aanwijzing van de organisatie de enveloppen geopend mochten worden. Geofriends goes UK! (f.k.a. GMA) De ontlading was groot. Geen van ons had Engeland al op de kaart! Daar zou vandaag verandering in komen!
Om even voor tienen reden we de boot op. Even twee uur de benen strekken, verhalen delen, koffie drinken en verwachtingen uitspreken. Om elf uur lokale tijd reden we in Dover van boord. Na tien minuten training op de openbare weg had driver Guido het links rijden onder de knieen (en de rest, inclusief de lokale bevolking, het hart in de keel!) Daar gingen we. Het glooiende Engelse landschap in. Er moest gecached worden!
De eerste cache die er we vonden was een tradi met een enigzins toepasselijke naam, “Louis the first” (GC11VH8). Het was Robin die deze vond. Congratulations lads! Engeland stond op de kaart! Leuk maar voorlopig hadden we vandaag enkel nog tradi’s gevonden. Er moesten uiteraard een aantal verschillende cachetypes gevonden worden. We waren er nu toch, toch? Op naar een Earthcache. Het werd “The white cliffs of Dover” (GC1Z31G). Na een fotosessie ging de reis even te voet verder. Zo’n 200 meter verderop lag de cache “Hellfire corner” (GCE08A). Gelukkig was de locatie in het echt een stuk mooier dan de naam deed vermoeden.
Na het vinden van deze cache kropen we wederom in de PeuGEOt van “The Heuv” en ging de reis verder naar alweer een cache met een bijzondere naam. In de voorbereiding kwamen we een multi tegen “A Bridge Too Far” (GC3NK89). Aangezien we ook een multi “moesten” doen bestond hier geen twijfel over. Als je uit Arnhem (of de directe omgeving komt) ben je het eigenlijk verplicht om een cache met deze naam te bezoeken. Aldus geschiedde. Het toeval wilde dat we ondertussen zin kregen in iets te eten (en een pint). Onder het motto “cultuur snuiven” stapten we na de brug te ver over de drempel bij “The Red Lion Inn”, een typisch Engelse pub. Buiten de baquettes (je bent immers maar een kilometer of 70 bij Frankrijk vandaan) deden een aantal van ons zich tegoed aan een tweetal lokale brouwsels.
Hierna (inclusief fotosessie) werd koers gezet naar de volgende cache. Het ging een mystery (GC20WWD – The KEY to finding the cache is GEOCACHING) worden. Deze was thuis door de organisatie al opgelost en gecontroleerd middels een checker. De andere cachers mochten dus meeliften op het succes. Dat kon natuurlijk niet anders en het is ze gegund! Vier cache-types inmiddels. Tijd voor nummer vijf. Een virtual cache met de naam “Overview (Kent)” (GCA2FA) wachtte ons. De naam zei niets teveel! Gelukkig waren een stel fietsende engelsen bereid ons te helpen met het antwoord op de bij de cache gestelde vraag, en……..een fotosessie. Ons bezoek aan Engeland ging ten einde lopen.
Op de dampen van Euro95 zakten we af naar Dover om daar te tanken en te dineren. Oh wacht! Een oude engelse telefooncel……..fotosessie! Alweer bleek een engelsman bereid ons te vereeuwigen. Na dit welkome oponthoud werd de inmiddels broodnodige benzine getankt om vervolgens onze entree te maken bij “The Eight Bells”. In een schitterende Engelse ambiance nuttigden wij classic burgers, battered union rings, chickenbreast en chips afgegarneerd met een groot glas Carlsberg (en een colaatje voor de chauffeurs.) Ondanks dat we nog niet thuis waren konden we onder het eten al terugkijken op een geslaagde dag. Nog heel even engelse cultuur tot ons nemen alvorens de boot weer op te rijden. Om 18:00 uur lokale tijd was het zover. De boot meerde af richting Dunkerque.
Twee uur en een bak slappe Engelse koffie later reden we vanaf de Franse kust de duisternis in richting ons vertrouwde Nederland. Sander had inmiddels het stuur overgenomen van Guido. Onderweg werd nog even gestopt voor een sigaret en……. een tradi (GC3JH99 – E17 Gent-Antwerpen park and grab). Naarmate we dichter bij huis kwamen werd het stiller in de auto. De energie was er een beetje uit maar het was het meer dan waard. Rond 01:30 uur waren we terug bij waar we vanmorgen in alle vroegte gestart waren. Twintig uur en een enorme ervaring rijker. Het is waarschijnlijk niet voor niets dat er inmiddels gesproken wordt over “Het eerste GMA.” Wie weet wat dat gaat brengen!?
Ellino
MULTIMEDIA
VIDEO
FOTO-ALBUM