DDA – FLUX
Op 23 februari kwam er een appje binnen met in de titel DDA. De geofriends en -vrinden, maar ook onze vaste volgers weten inmiddels wat dat betekent. Een DolDwaze Actie. De initiator was in dit geval Remco (The Axe Factor). De basis was een via ferrata/klettersteig in Frankrijk en vervolgens door (of terug) richting Luxemburg. FLUX werd de codenaam.
Zaterdag
In de vroege ochtend van 1 juli zouden 3 auto’s met daarin totaal 10 cachers richting de Zwitserse grens vertrekken. Jan en Margreet reden samen met Walter en Brenda. Saar, Joslyn en Marc konden instappen bij Joost terwijl Remco en Guido al iets eerder vertrokken waren. De actie begon voor de equipe van Joost al toen bij Venlo net de grens was gepasseerd. Het was rond 01:00 uur toen Joost en Joslyn een auto in de berm meenden te zien liggen. Het bleek om een Duitser te gaan die over de kop was geslagen. Natuurlijk werd direct de nodige hulp verleend. Gelukkig bleek het mee te vallen. Toen de Politie ter plaatse was hebben de Geofriends het gebeuren overgedragen en konden we, met een uur vertraging, onze weg vervolgen. De actie was begonnen. Nu het doldwaze nog!
De auto van de familie Van der Meer bleek in de buurt te zitten van die van Joost. In de vroege ochtend reden de auto’s met elkaar op en konden de inzittenden ergens in een dorpje onderweg naar de via ferrata gezamenlijk een kop koffie drinken in een hotelletje. Op dat moment stonden Remco en Guido al een tijdje op het terrein bij de verhuurder van de klimspullen. Die klimspullen zouden geen succes worden naar later bleek. Ruimschoots voor openingstijd van de verhuur waren dan alle 10 cachers aanwezig. Na het uitwisselen van reisverhalen, broodjes, zelfgemaakte koekjes en koffie werd het dan langzamerhand tijd dat de verhuurder ten tonele zou verschijnen. De man bleek de klok echter met de Franse slag te hanteren. Dit tot groot ongenoegen van Remco. De laatste staat niet in de laatste plaats bekend om zijn stiptheid en afspraak-is-afspraak-mentaliteit. Dat resulteerde in een belletje, mailtje, appje en wat al niet meer zij richting verhuurder. Deze gaf geen gehoor. Het enige dat nodig was waren een aantal poulies. De rest van de klettersteig-uitrusting hebben de Geofriends inmiddels zelf. Met de enkele poulie die in het bezit was van de vandermmeertjes zou het ook moeten lukken. Op naar de klettersteig!
Dat geocachen is best een goedkope hobby. Het enige dat je nodig hebt is een GPS en een pen…
Aangekomen bij het opstijgpunt werd de uitrusting nog eens goed gecheckt en begon de verhuurder van zicht te laten horen. Jammer voor de Franse oelewapper, maar de Geofriends hadden nog maar één doel. De wand op! Margreet en Brenda zouden achterblijven bij de auto’s terwijl de andere 8 vertrokken om “Via des Echelles de la Mort – GC32NMB” te gaan loggen. Maar eerst een groepsfoto.
Voor sommigen de eerste klettersteig. Dan is het best aanpoten met een route die ingeschaald wordt op AD/D (Assez Difficile/Difficile.) Zo kan je erachter komen dat techniek en een zekere mate van conditie wel een must zijn bij het klettersteigen. De route duurde zo’n tweeëneenhalf uur. Het had natuurlijk sneller gekund, maar er moest wel de nodige tijd zijn om de nodige foto’s te maken. Al met al was het een gevarieerde route op een behoorlijke hoogte. Veel variatie als het gaat om horizontale – en verticale passages, bruggen, ladders etcetera. Sommigen gingen om verscheidene redenen eerder van de route, maar uiteindelijk heeft gelukkig iedereen er uitgehaald wat er voor hem of haar in zat. Een schitterende ervaring dus!
Op de terugweg naar de parkeerplaats werd uiteraard veel nagepraat over de belevenissen. Ook de nodige fotomomenten mochten hier niet ontbreken. De ontvangst door Margreet en Brenda op de parkeerplaats was hartelijk te noemen. Ook hier weer foto’s. Na het uitzweten, hapje + drankje en inpakken van de uitrusting, kon het gezelschap zich gereedmaken voor de rit naar Luxemburg. De laatste rit voor vandaag. VanderMmeer had gereserveerd in hotel Scharff in Berdorf. Een keurig hotel om na een dagje fysieke dingen doen te kunnen gaan genieten van een welverdiende nachtrust. Er moest uiteraard nog wel even gegeten worden. Dat kon gelukkig in de Berdorfer Eck. Een restaurantgelegenheid waar op deze zaterdagavond de complete populatie van het plaatsje leek te vertoeven. Nadat de hongerige maagjes van de Geofriends gevuld waren, was het tijd om terug te gaan richting hotel. Ieder ging zijns weegs. Voor de een nog een avondwandelingetje, de ander een whisky of gewoon een welverdiende douche. En daarna slapen natuurlijk want ook de volgende dag zou weer een memorabele gaan worden. Die memorabele dag begon rond half negen met een gezamenlijk ontbijt.
Zondag
Na een goede nacht rust begon het cachevolk zich zo rond 08:30 uur aan de ronde ontbijttafel te begeven. Naast een stevig ontbijt werd natuurlijk ook nog even stevig nagepraat over alle indrukken van de dag ervoor. En koffie, veel koffie. Er werden plannen gesmeed, wensen geuit en er werd ook al gesproken over de terugreis. Maar zover was het uiteraard nog niet. Eerst cachen! Er was nog even gelegenheid om na het ontbijt de tanden te poetsen en de spullen te verzamelen maar daarna was het toch echt tijd om in de auto’s te stappen. Voor een kort ritje ditmaal. Enkele ogenblikken na het vertrek vanaf het hotel was de plaats van bestemming al bereikt. De zaterdag speelde zich vooral hoog boven de grond af. Deze zondag begonnen de Geofriends met een tweetal ondergrondse caches. En die lagen inderdaad op korte afstand van de overnachtingsplaats. Ze moesten alleen nog even gevonden worden. Na het parkeren van de auto’s werd eerst nog een wandeling van een tiental minuten door een idyllische omgeving. Wat een schitterend stukje natuur. Deze omgeving was voor de meeste Geofriends al enigszins bekend aangezien Klein Zwitserland in 2011. Degene die de omgeving echt op zijn duimpje kende was Joselyn. Hij werd dan ook een soort van gelegenheids-Sherpa voor deze dag.
Aangekomen in de buurt van de cache kwamen er wat hoogteverschillen in het terrein. Nu kwamen de Geofriends erachter of ze de dag ervoor de juiste klimtechnieken hadden toegepast. De een had iets meer last van de spieren dan de ander. Het mocht de pret niet drukken. Na wat stijgen en dalen, en nog een keer stijgen en het interpreteren van trappen, werd dan de toegang tot de cachelocatie gevonden. Het gevolg haalde de nodige zaklampen en hoofdlampen tevoorschijn en kon afdalen naar de cache. Zo werd Reiberhiel – GC25Y7F gevonden. Dat was nummer één voor vandaag! Een schitterende locatie. Compleet anders dan de klettersteig van de dag ervoor. Een lekker gevarieerd programma dus!
Na het loggen en, uiteraard, de nodige foto’s kon het gevolg op naar de volgende cache. Alweer de diepte in. Een stukje gang met een aantal obstakels bracht de cachers bij de cache Hölle – GC25Y1X. Wederom een superlocatie. Zo vind je ze in Nederland niet. Juist daarom is het de Geofriends altijd een reisje waard om de pareltjes te kunnen vinden. Dat was hier weer gelukt!
Er moest weer een klein stukje gereden worden. Ditmaal om een tweetal klim- en abseilcaches te kunnen loggen. Het gros van de Geofriends sleepte de nodige klimuitrusting mee richting cachelocatie. Behalve Marc (Ellino). De Geofriends hadden nog iets van hem tegoed. Een Albert Heijn-tas vol met branders en ingrediënten voor het bereiden van pannenkoeken moest mee richting cachelocatie. Terwijl de rest bezig was met het gereedmaken van de klimuitrusting, stond team Ellino onder aan de rots bij Pterosaur’s nest – GC2X145 een kookopstelling te realiseren. Een vorig cache-uitje in 2015 zou Marc het gelegenheids-team voorzien van pannenkoeken. Maar helaas faalde de mannelijke helft van Ellino gruwelijk. Tijd voor de herkansing. Bijna goed. Dit keer was het alleen de bakboter die ontbrak. Margreet van VanderMmeer wist de pan in te vetten met de boter die tussen een aantal gesmeerde krentenbollen zat. Ook het klimmen liep inmiddels gesmeerd. Terwijl er door een aantal cachers geklommen werd konden degenen die met beide benen op de grond stonden zich tegoed doen aan de (redelijk) geslaagde pannenkoeken. De cache werd gelogd en de uitrusting kon opgeruimd worden. Er was nog een pannenkoekje over en daar ging de nodige hoeveelheid suiker op. Het kon natuurlijk niet uitblijven. Binnen de kortste keren zaten twee niet nader te noemen Geofriends onder de poedersuiker. Een teken om te gaan.
Op naar de laatste voor vandaag. The hanging T5 cache – GC38MKJ. Alweer op een schitterende locatie. Het was even zoeken maar na een tijdje werd de cache aangetroffen zoals de naam al deed vermoeden. Op een metertje of 25 boven de grond, aan een rotswand. Die rots was echter niet te beklimmen. Door te abseilen van een naastgelegen wand kon met de nodige handigheid de cachecontainer gepakt worden. Aldus geschiedde. Zo werd ook de laatste cache van dit fantastische weekend gelogd en konden de Geofriends met een voldaan gevoel huiswaarts.
Maar aangezien het al tegen het einde van de middag liep begonnen links en rechts wat maagjes te knorren. Wat zou het toch leuk zijn als met elkaar nog nog even zou kunnen dineren alvorens terug naar Nederland te rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het leek erop dat sommige caches zich beter lieten vinden dan een geschikte eetgelegenheid. De Geofriends zouden de Geofriends niet zijn als die niet uiteindelijk ook werd gevonden. Een Grieks restaurant op de grens van Luxemburg en Duitsland werd betrokken door de 10 cachers. Dit leidde tot de nodige chaos bij de Griekse bediening, maar het kon de Geofriends niet veel deren. Er werd heerlijk gegeten en gedronken. Daarna was het toch echt tijd om de thuisreis in te zetten. Nog een kleine vier uur rijden voordat men thuis was. Die vier uur werden afwisselend gevuld met de nodige hazenslaapjes maar vooral met de verhalen over wederom een voortreffelijk cache-uitje!
Ellino