Geofriends gaen nei Fryslân

In maart 2013 vond het eerste Geofriends Mystery Arrangement (GMA) plaats. Het principe: Honderd Euro betalen, instappen en wachten op wat komen gaat. Het bleek een succes. Vijf Geofriends troffen zichzelf op die tweede maart in Engeland! Een vervolg van dit GMA kon natuurlijk niet uitblijven.

Al snel na afloop gaven Remco en Sander aan de koppen bij elkaar te steken om een deel 2 te genereren. Het jaar vorderde en de zaken van alledag drongen de geweldige ervaring van die tweede maart naar de achtergrond. Voor de meesten althans. Op 1 januari van dit jaar, om middernacht om precies te zijn, viel een digitale uitnodiging op de eveneens digitale mat van de Geofriends. We konden ons opgeven voor “GMA#2 – Destination Unknown”! De heren bleken het serieus aan te pakken. Er moesten event-tickets worden uitgeprint en naarmate de tijd vorderde kwam er meer informatie los. Natuurlijk bleef er de nodige informatie achterwege. Waar zouden we naartoe gaan? Wat gaan we uberhaupt doen? Speculaties te over. De ene Geofriends was er drukker mee dan de andere. 

In de week voorafgaande aan de mysterieuze 8 maart kwam er extra info. Regenpakken, laarzen, maximaal 10 kilo, een rijbewijs. Nu begonnen zelfs de meest koele Geofriends volop te speculeren. Ierland? We gaan vliegen! Tassen gepakt. Nogmaals controleren of we alles ingepakt hebben.

En toen was het 8 maart. GMA#2 was begonnen! Om 04:45u. stonden zeven van de elf deelnemers op de parkeerplaats van Ziekenhuis Velp. “Onze” parkeerplaats welteverstaan. De organisatie was echter in geen velden of wegen te bekennen. En toen kwam er telefoon. Een onbekende stem gaf ons een coördinaat en beveelde ons daar om uiterlijk 05:15u. met ingeschakelde Chirp-functie te zijn. In twee auto’s zette het gevolg koers richting de zuidrand van Apeldoorn.

Geheel volgens de Chirp-instructie seinden we drie maal met een zaklamp in de aangegeven windrichting. Toen begon het wachten. Na enige tijd verscheen uit de duisternis een man op een fiets. Een onbekende? Helemaal duidelijk was het niet. De bivakmuts van de man maakte het er niet makkelijker op. De mystery guest was even kortaf als duidelijk. Hij controleerde onze paspoorten, rijbewijzen en event-tickets. Hij rijkte per persoon een enveloppe uit met de instructie deze niet voor acht uur ‘s ochtends te openen. Daarna verdween hij zo snel als hij gekomen was.

En nu? Niemand leek te weten wat de bedoeling was. Na enkele minuten verschenen daar de organisatoren. In tegenstelling tot de mysterieuze man op de fiets konden zij wel lachen. Opgewonden lachen zelfs. Dat beloofde veel goeds! Geheel volgens het GMA-principe kon er worden ingestapt zonder te vragen. We vertrokken in twee auto’s via de snelweg A50 richting het noorden. En met noorden bedoelen we ook Noorden. Wat zou het worden. De Tom-Tom op de voorruit gaf een tijd op bestemming van ca. 13:30u. aan. Denemarken? Eerst werd er gestopt bij een tankstation ten noorden van Heereveen. Benenstrekken, koffie, cachen en plassen in willekeurige volgorde. Het speculeren werd er niet minder op.

De volgende stop was op de grens tussen Groningen en Friesland. Ook daar werd weer een cache gelogd. Daarna was het weer instappen. De volgende auto-etappe was echter van korte duur. Enkele honderden meters verder werden we opgewacht door een auto. Deze escorteerde ons het haventerrein van Lauwersoog op. Nadat de auto’s geparkeerd waren werden de Geofriends bijeengeroepen. De enveloppen mochten open. De ontlading was groot.

Als eerste zou de T5 Earth-cache op de Engelsmanplaat worden bezocht. Het vervoer daar naartoe bestond uit een door de organisatie ingehuurde reddingsboot! Wauw! Voordat we klaar waren voor dit avontuur moest er omgekleed worden in de benodigde kleding. Hier kwamen de regenlaarzen en –pakken tevoorschijn. Een aantal Geofriends hadden voor maar zeven Euro vijftig een regenpak aangeschaft bij de Praxis in Arnhem-Zuid. Het waren ook met name deze Geofrinds die naar strandbal stonken. Eén van de deelnemers kwam erachter dat het paar laarzen dat hij speciaal voor de gelegenheid had gekocht uit twee verschillende maten bestond. Het mocht de pret niet drukken. We konden aan boord en langzaam voeren we de haven uit. Daarna ging het gas erop! Met zo’n vijftig kilometer per uur zetten we koers richting de Engelsmanplaat.

De boot minderde vaart en via een ladder konden we van de boeg afdalen het water in. Het koude water welteverstaan. Dat koude water kwam tot halverwege onze bovenbenen. Ineens voelden we waar onze knieen zaten. Tijd om onszelf zielig te voelen was er niet. We liepen de plaat op en genoten van de rust. Toen was het tijd voor foto’s. De benodigde plaatjes voor de cache en natuurlijk de nodige groepsfoto’s.

Na een verblijf van circa een half uur liepen we terug naar de boot. Wat een geweldige ervaring! En dat was pas het begin van de dag. Onderweg terug naar de haven gaven de schipper en zijn compagnon uitleg over de omgeving en wezen ons op de zeehonden die verderop lagen te rusten op een zandbank. Na terugkomst in de haven was het, na een groepsfoto voor de boot, tijd om afscheid te nemen van de bemanning.

Terug naar de auto om ons om te kleden en een heerlijke lauwe kop koffie te drinken. Het werd tijd voor de volgende etappe van dit GMA#2. De Elfstedentocht in Friesland. In elk van de elf steden van deze legendarische tocht zouden we een cache gaan loggen. Het grootste deel met de auto. Het programma gaf echter aan dat er ook een deel per Solex afgelegd zou worden! In de auto werd nog nagepraat over de ervaringen van eerder die dag. Veel tijd was er echter niet.

Al snel doemde Dokkum op. Dit zou de eerste van onze elf steden zijn. Na Dokkum ging het gevolg richting Leeuwarden en Sneek om vervolgens in IJlst te belanden. Hier gooide een vileine Friese feeks echter roet in het eten. Zij kwam verhaal halen onder toeziend oog van haar echtgenoot die veilig toekeek vanaf zijn balkon. De ronduit onbeschofte vrouw gaf aan niet gediend te zijn van hetgeen wij aan het doen waren. De cache bleek onvindbaar. Weggehaald door buurtbewoners. Gelukkig kregen wij van de cache-legger het bij deze cache behorende bonusgetal en konden we vol goede moed door naar onze lunch-locatie.

Eén van de chauffeuses, die er al een behoorlijk aantal kilometers op had zitten die dag, reed in een moment van onoplettendheid de auto vast op de parkeerplaats van ons lunch-adres. Met semi-lege maagjes moesten we dus nog even een auto luit de blubber duwen. Daarna kon er dan eindelijk het middagmaal genuttigd worden. Op de daar aanwezige picknick-banken genoten we van broodjes en drinken dat meegebracht was. Gezellig hoor, zo’n lunch maar er waren nog een aantal Friese steden die bezocht moesten worden.

Per Solex zoals het programma ons reeds eerder beloofde. Na uitgebreide, bijna langdradige uitleg van de vrolijke Friese verhuurder konden we op pad. Geheel in stijl voorzien van lange lederen jas en dito cap met stofbril. Een gevolg van elf Solexen zwierde vanuit Harich door het Friese landschap richting Sloten om aldaar de vijfde van de elf steden te bezoeken. Op de route werden nog een aantal traditionals aangedaan. Daarna knetterden we terug richting verhuurder. Snel een kop koffie, plassen en weer door. Nog zes steden te gaan!

Weer een ervaring rijker stapten we in de auto’s. Snel langs bakker Prins in Harich om een aantal stokbroden te halen voor de barbecue die ‘s avonds zou volgen. Daarna richting Stavoren. Hierna volgde Hindeloopen. Helaas was het hier niet verstandig de cache te pakken. Een compleet voetbalelftal was op de cachelocatie druk met de derde helft. Jammer! Dat was de tweede van de elf steden die we niet konden loggen. Ook hier kregen we van de cache-legger de benodigde code voor de bonus. We konden verder. De Finish kwam steeds dichterbij en de controlekaarten raakten voller.

Via Workum, Bolsward en Harlingen ging het naar Franeker. Deze caches waren gelukkig allemaal te vinden en te loggen. Nog één ritje. We gingen op voor de apotheose. Daar is ‘ie, de finish ! Het voltallige team was al even een tijdje aan het zoeken en het leek er even op dat de bonus-cache zich niet prijs zou geven. Het verlossende “Hebbus” kwam uiteindelijk van “Fine-Line”. De Elstedentocht was tot een goed einde gebracht.

Het organisatietalent van “Team Mac Bean Stash” en “The Axe Factor” kwam ook hier weer om de hoek. Aan alle details bleek gedacht. Tijd voor de medaille-uitreiking! En daarna, jawel, weer tijd voor een groepsfoto. Met een voldaan gevoel konden we verder. Op naar het laatste onderdeel van deze nu al geslaagde dag. In Wanneperveen (Drenthe) wachtte ons een warm welkom, Finse Kota en een goed verzorgde barbecue. Onder genot van een lekker stukje vlees en de nodige drankjes kwamen de verhalen op gang.

We waren het er unaniem over eens dat dit de boeken in zou gaan als een waardig GMA. Na deze culinaire afsluiter kon er koers gezet worden richting Apeldoorn. Daar werd onder het uiten van de nodige verdiende complimenten (voorlopig) afscheid genomen van de organisatoren. Moe maar voldaan reden we richting Velp. Daar waar zo’n achttien uur eerder het GMA #2 begonnen was. Hier werden een aantal Geofriends afgezet. Daarna ging eenieder zijn weegs. Het terugkijken op een geweldige dag kon beginnen. Met een zeker gevoel van leegte. GMA #2 was voorbij.

De spanning van de afgelopen tijd was weggevallen. En nu? We wachten met smart op het vullen van de ontstane leegte.

Ellino

MULTIMEDIA

FOTO-ALBUM