DDA – High&Low&Night&Lost

DDA staat voor DolDwazeActie, een spontaan opgedaan idee, uiteraard gerelateerd aan het Geocachen, waarbij je een heel korte reactietijd krijgt om te besluiten of je er wel of niet aan wilt of kunt deelnemen.

Het is begin juni 2015 als het plan voor een nieuwe DDA de groep in wordt geslingerd. In oktober willen we een lang weekend uitdagende ‘dingen doen’. Agenda’s worden bekeken, verlofdagen geteld en binnen no-time worden de deelnemers bekend. Het zijn Jan (VanderMmeer), Remco (The Axe Factor), Marc (Ellino), Guido (The Heuv) en Sander (Team Mac Bean Stash). Het wordt dus een mannen-geocache-weekend die naar wens kan worden ingevuld.   

Niet veel later lanceert VanderMmeer een groepsapp genaamd “DDA High&Low&Night&Lost ”. Het plan is om de hoogste en laagste cache van Duitsland, een nachtcache, een Lostplace en wat klimcaches te gaan doen. Een paar weken voor vertrek schuiven we voor een brainstormsessie aan tafel bij VanderMmeer. Onder het genot kan koffie, taart, bier en chips brengen we vervoer, doelcaches, overnachtingen en materiaal in kaart. Het resultaat is een pittige 4-daagse planning met hooggewaardeerde caches en leuke logeeradressen.

DAG 1

Eindelijk is het dan zover. Op vrijdag 2 oktober om 04:00 uur verzamelen we op de parkeerplaats in Velp. We proppen alle uitrusting, eten en drinken in de auto en dakkoffer en zetten koers richting de eerste bestemming. Dat is de Kristallgrotte Merkers, zo’n 400 km. richting Bad Salzungen. Deze earthcache ligt in een zoutmijn op een diepte van maar liefst 800 meter en is daarmee de diepst gelegen geocache in Duitsland.     

We melden ons als Kumpels bij de schacht, worden voorzien van helm en passende kleding en krijgen een Fahrmarke. Dat is de garantie voor een reddingsoperatie als niet iedereen zich bij terugkomst meldt. In minder dan 90 seconden suizen we met de lift naar zo’n 500 meter diepte. Daar horen we dat we vanaf hier zo’n 20 kilometer (heen-en-terug) gaan afleggen naar een diepte van 800 meter.

Eénmaal om de hoek wordt duidelijk hoe. We worden in een open vrachtwagen geladen en karren met zo’n 40 km/u door het gangenstelsel. Ongelooflijk; we passeren kruisingen, wegwijzers en verkeerslichten. We bezoeken onderweg een museum, een geld- en goudopslag, een boorinstallatie en een gigantische concerthal. Daar worden we getrakteerd op een fantastische lasershow.

Anderhalf uur nadat we in de lift stapten, bereiken we eindelijk het diepste punt van de mijn. Glück Auf in 800 Metern Teufe!

We stappen weer in de truck en rijden in drie kwartier via een andere route terug naar de schacht. Bij de lift krijgen we onze Fahrmarke terug en schieten we omhoog. Inmiddels was het 13:00 uur en tijd om te lunchen. Terwijl Ellino z’n JetBoil in stelling brengt, haalt VanderMmeer de cache Lore Merkers3 #27 tevoorschijn. Na een kwartiertje stonden we allemaal met een dampend broodje knakworst na te genieten van deze enerverende ochtend.

We stellen de TomTom in op ons verblijf iets voorbij München. Een 5 uur durende rit over zo’n 460 km. Onderweg willen we natuurlijk wel ff de benen strekken, dus stoppen we eerst bij de T5 tradi Hang Loose. We bepalen de tactiek en Ellino en VanderMmeer trekken een sprintje naar boven. We besluiten de lijn over het viaduct te laten lopen, aan de ene kant gezekerd door twee man en… de trekhaak. The Axe Factor maakt zich klaar voor een abseil en zo wordt de cache met vereende krachten tevoorschijn gehaald.

150 kilometer verderop was het tijd voor een tankstop. Natuurlijk niet zomaar één, maar op een plek met een goed gewaardeerde cache. Dat werd dus de tradi Brandheiss. Hij is ‘hidden in plain sight’ en gaat perfect op in de omgeving. Een niet te vergeten de ‘logrol’ die we op bijzondere wijze beschreven hebben: stukje duct-tape er omheen en met een watervaste stift onze namen erop gekrabbeld. Mooi, daar rijden we graag een stukje voor om.

Net voor München belanden we in een flinke vertraging op de route door de stad. Na een uurtje komt ons einddoel voor vandaag in zicht: Murnau am Staffelsee. Als we daar rond 20:00 uur aankomen, gaan we eerst eten bij Restaurant Pizzeria La Strada. Met gevulde buiken rollen we ons heuse Treehouse binnen die we via airbnb gevonden hebben. De muziek die vanaf het dorpsplein te horen is, lokt ons toch nog even naar de gezellige Untermarkt waar het einde van het Oktoberfest gevierd wordt. We doen ons tegoed aan het lokale Münchener Hell-bier en keren tegen middernacht vermoeid maar voldaan terug naar onze houten hut. Morgen naar de top van Duitsland op de Zugspitze!

Team Mac Bean Stash

DAG 2

Vandaag was het weer vroeg dag. Na gister de diepte te hebben opgezocht was het vandaag tijd om de hoogte op te zoeken. Na het ontwaken hebben we ons in de tuin met een klein buiten kraantje gewassen en ons opgemaakt voor de tocht richting het zuiden van Duitsland. Ellino was niet helemaal goed wakker geworden en voelde zich niet fit. Alle spullen in de auto geladen en met Ellino voorin, zijn we gaan rijden.

Het was nog een klein uur rijden naar de hoogste berg van Duitsland. Daar hadden we in eerste instantie thuis ons plan gericht op de Earthcache ‘Zugspitze (2962 m) – Top of Germany’, maar bleek helaas al gearchiveerd te zijn. Gelukkig was de Earthcache ‘Der Weg der Steine’ wel actief.

Aangekomen op de parkeerplaats bij de Weissensee was het met Ellino nog niet best gesteld. Alles wat hij die ochtend tot zich had genomen, lag nu op de parkeerplaats. Hij had het idee om niet mee te gaan naar boven, maar na wat frisse lucht en wat vocht hebben we alle vijf een combi kaartje gekocht en zijn we in de gondel gestapt om in een kleine tien minuten 1980mtr te stijgen naar een hoogte van 2962mtr. Het uitzicht vanuit de gondel werd met elke stijgende meter fraaier en fraaier.

Eenmaal boven was de ervaring overweldigend. De temperatuur was op dit tijdstip (09:00u) rond het vriespunt. Er lag geen sneeuw, maar koud was het wel. Na te hebben genoten van het uitzicht, en het maken van foto’s, zijn we de gondel weer ingestapt en hebben de reis weer naar beneden ingezet.

Op naar de volgende berg. Een kleine 15 minuten rijden en we stonden op de parkeerplaats onder de AlpspiX om daar wederom een gondel te nemen en te stijgen naar 2080mtr. Natuurlijk om te genieten van het uitzicht en nu we er toch waren, de cache ‘AlpspiX Aussichtsplattformen’ mee te pakken.

Een bijzonder gevoel om zo’n 1000 m over een bergwand de hangen op een constructie van staal met open gaas op de vloer en aan het eind een glasplaat. Natuurlijk moesten we ons daar zelf laten vastleggen op de gevoelige plaat. Al leunend tegen de glasplaat hebben we een Chinees/Japans stelletje weten te strikken om van ons een groepsfoto te maken. Ook hier de nodige foto’s gemaakt en op het drukke terras een versnapering genuttigd en met een voldaan gevoel de gondel ingestapt om af te dalen naar de parkeerplaats.

Gezien we vandaag nog naar Frankrijk afreizen en we de tijd hadden genomen op de twee bergen, hebben we de planning iets omgegooid en koers gezet naar Neuschwanstein, een kasteel in Beieren dat je eigenlijk gezien moet hebben.  Dit maakte dat we over Oostenrijk zouden rijden.

Onderweg richting snelweg vonden we een gigantische overspanning waar mensen over heen liepen. De eerste gedachte van ons vijven was “wow, daar moet een cache liggen”. Internet erbij, en ja hoor er ligt er een. Wat gaan we doen, wel niet, wel niet. Al snel was duidelijk van wel. Eerst kijken om met de auto naar boven te kunnen, maar dat bleek een no-go. Een plekje gezocht op de parkeerplaats, kaartje gehaald en lopend naar het begin van de loop brug, dit was een beste klim. Hijgend en puffend kwamen we boven bij de toegangspoortjes.

Voor ons lag nu een loopbrug met een totale lengte van 408 m en 1,2 m breed. En dit alles met open gaas op een hoogte van ca. 114 m. Op zich niet het probleem gezien de vorige cache. Maar dit voelde toch anders. De brug was door zijn overspanning wel bewegelijk. Hoe verder we de brug opliepen, hoe meer je de wind voelde en hoe meer de brug van links naar rechts wiebelde. Als je keek naar de mensen die er op liepen leek het wel of ze dronken waren.

The Heuv en Ellino zijn naar de overkant geweest terwijl de anderen zich hebben gericht op de cache ‘Hängebrücke highline179’. Na deze cache met z’n allen te hebben gelogd en de nodige foto’s te hebben gemaakt ook hier weer de reis naar beneden ingezet naar de auto, we moesten immers nog een stukje rijden naar Frankrijk voor ons volgende slaapadres.

Onderweg tijdens een plas pauze konden wij ‘TB Hotel A8 Rastplatz Sommerhofen’ nog loggen. En rond zes uur konden wij terecht in ons appartementje, eenmaal gesetteld op zoek naar een restaurant om te eten en gezien we op een recreatiepark met 100 restaurants zaten kon dat niet missen. Maar omdat het zaterdagavond was konden we geen plek meer krijgen, alles was vol. Uiteindelijk is het toch de Mac Donalds geworden. Na zo goed en kwaad als het kon onze buiken gevuld te hebben bij de Mac weer terug naar ons appartement.

Vlakbij ons verblijf nog even de caches ‘Amnéville les Thermes @ Vélo’ en ‘Amnéville les Thermes @ Maisons en bois’ meegepakt. Na een mooie en lange dag, voldaan onze bedjes opgezocht.

The Heuv

DAG 3

Het was 07:00 toen op zondag 4 oktober de wekker ging in het hotel/appartement in Amnéville. Semi-uitslapen dus. Langzaam werden de vijf Geofriends wakker en begon wat later zou blijken een bijzondere dag. Tussen alle stekkerdozen en snoeren die door het appartement over kastjes en het aanrecht liepen wist één van de vrienden water op te zetten om koffie te maken. Zonder overdrijven was het een wirwar van laders, verlengsnoeren en groene leds. Dit bleek allemaal nodig om de hoofdlampen, zaklampen, camera’s en reservebatterijen op de laden. Het idee was om rond 08:00u. In de auto te zitten voor een nieuwe cachedag. Bijna gehaald! Logistiek gezien bleek het iets meer tijd te kosten om vijf mannen van gewassen, gevoederd en bepakt bij de auto te krijgen.

Net voor half negen kon er dan toch vertrokken worden. De auto was net op weg toen er gestopt werd bij een lokale bakker. Hier bestelden de Geofriends ieder op hun eigen wijze koffie broodjes en andere lekkernijen. Sander stond de bakkersvrouw in keurig Frans te woord, Marc wist met gebruik van trefwoorden zijn bestelling rond te krijgen en Guido en Remco schakelden een gelegenheids-tolk in. Het resultaat was dat ieder kreeg wat hij wilde.

Na het bakkersbezoek werd er dan toch koers gezet richting de eerste cache voor vandaag. “Zatroa”. Deze cache bleek vlak voor vertrek op disabled te zijn gezet. Contact met de CO leverde in eerste instantie een win-win-situatie op. De CO kon niet tijdig ter plekke komen om de cache te controleren. Er bleek een ingang afgesloten. De Geofriends konden ter plekke misschien iets doen aan onderhoud en zodoende toch de cache loggen.  Er bleef een tijdje contact. Tot het moment dat de vijf ter plaatse waren. Helaas deed CO “Terminateur” zijn naam eer aan en beëindigde alle communicatie met de Geofriends. Na een aantal uren ronddolen en zoeken naar andere mogelijkheden moest er geconcludeerd worden dat de cache niet gelogd kon gaan worden.

Gelukkig waren er nog een aantal andere bunker-caches in de omgeving en kon, net voor de middag, de cache “C7 – Casemate de l’Ermitage St Quentin” gelogd worden. Aangezien de kaarten er anders voorlagen dan gepland moesten de plannen bijgesteld worden. Er was nogal wat tijd verloren met de cache “Zatroa.” Gelukkig bleek eenieder ’s ochtends bij de bakker voldoende proviand ingeslagen te hebben zodat een uitgebreide lunch achterwege kon blijven. Een snel bami-soepje later kon het cache-gezelschap richting de cache “C3 – Casemate du Haut-de-l’Anguille Ouest”.

De hoge terreinwaardering begon al op de weg naar de bunker. Voor sommigen in ieder geval. “Eén stier. Nee twee? Zie ik er nu drie?” Het bleken er uiteindelijk vijf. Voor een aantal cachers reden om even een omweggetje te nemen. De weg naar de cache had echter nog een verrassing in petto. Voor Marc dit keer. Uitglijden resulteerde in pijn aan de rechterpols. En een enorme zwelling. “Da’s een behoorlijke kneuzing!” Dat was de unanieme conclusie ter plaatse. Even werd nog gedacht dat het om een breuk zou gaan. Gezien het onderzoek dat Marc op locatie onderging bleef het gelukkig bij een kneuzing*.

Op naar de volgende bunker.  “C4 – Casemate du Haut-de-l’Anguille Est” moest het worden. De Geofriends wisten met wat begeleiding de kneus met de kneuzing de bunker in te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. De cache kon gelogd worden.

Inmiddels begon de middag al op zijn einde te lopen. Toch werd de nabijgelegen bunker “C5 – OUEST” nog met een bezoek vereerd. Met een soort slinger-constructie wisten de Geofriends zich toegang tot het complex te verschaffen. Met uitzondering van Marc. Hij bleef achter bij de auto. Voor hem zat de dag er voor wat betreft het cachen reeds op want ook de laatste cache van vandaag, “C6 – Casemate du Bois-de-Tappe Est” zou teveel vergen van de brokkenpiloot.

Aan het vroege begin van de avond zette het gevolg koers richting Amnéville. Tijd voor de inwendige mens. Aangekomen bij een restaurant bleek deze uitspanning nog niet open. Te vroeg voor Franse begrippen. Na wat rondrijden en het bekijken van kansen op een goed bord eten koos het gezelschap er unaniem voor om aan te schuiven bij “Restaurant Asian.” Een wok-restaurant. Leuk om te zien dat er in andere landen toch weer anders invulling wordt gegeven aan het wok-concept. De gezelligheid was er niet minder om. Mannengedrag in de vorm van “wie durft de heetste saus te nemen?”, een biertje en een verzameling mooie verhalen luidden het einde van een bijzondere cachedag in.

Bijna dan. Nog even een Café Marakesh in het appartement en het aanbrengen van de dradenwirwar van snoeren en stekkerdozen om de volgende dag weer aan een nieuwe cachedag te kunnen beginnen.

* Twee dagen later bleek, tijdens een “second opinion” in het ziekenhuis, de pols van Marc toch echt gebroken…

DAG 4

En zoals dat met vele avonturen is, zou het ook met dit buitenlands en zonderlinge avontuur zo zijn: DE LAATSTE DAG BREEKT AAN!

Wekkers gaan af, gordijnen worden opengeschoven, voeten schuifelen over de vloer en de eerste verraste blikken verschijnen ten tonele. Er was vannacht bezoek in ons appartement, niet aangekondigd noch verwacht, maar toch zeer welkom. Blijkbaar had ook Zwarte Piet de weg naar Amnéville weten te vinden en had hij een surprise achtergelaten in onze schoenen. Die Piet!!

Daarna niet te lang gedraald. Aankleden, opruimen en corvee was wat op de rol stond en eens temeer bleek dat de Geofriends een goed op elkaar ingespeeld team vormt. Na vertrek en opnieuw een stop bij de bakker werd de weg vervolgd naar ons laatste doel: Descent to the salamander’s cave, . Uiteraard een cache met een hoog favoriet gehalte en bijbehorende D/T gradatie. Diverse YouTube filmpjes hadden ons ondertussen meer dan enthousiast gemaakt.

Aangekomen op de Parking nabij deze cache werd het plan getrokken om bij terugkeer te gaan genieten van de magische kookkunsten van Marc. Dat vooruitzicht alleen al was meer dan goed. We moesten echter de ingang van de Salamander’s Cave nog vinden. Dat bleek ook niet al te makkelijk, maar met uiteindelijk 5 paar ogen werd de ingang op zo’n 17 meter hoogte gespot. Een steil klimmetje was nodig en omdat we tevoren al wisten met hoeveel en welk specifieke materieel we de uitdaging aan moesten gaan verliepen de verdere voorbereidingen en het inhangen tamelijk vlot. Marc zou buiten de grot blijven om zeker te stellen dat er niemand per abuis onze touwen zou losknopen, maar ook om ingeval van een calamiteit over te kunnen gaan tot de vereiste vervolgacties.

De eerste afdaling bracht ons door een smal gat naar een ietwat ruimere hal die min of meer de vorm van een indianenwigwam leek te hebben. Een enkele spin en wat mieren bleken de andere vorm van leven te zijn binnen deze ondergrondse wereld, dus er kon voorwaarts gegaan worden. Een smal paadje, alleen kruipend te doen en door één persoon, leidde ons naar een tweetal haken waar we ons tweede daaltouw aan wisten te bevestigen. De afdaling die daarop volgde bleek slechts uitvoerbaar door Sander en Remco, de engte daarvan moet vergelijkbaar zijn geweest met het eerste moment zij het levenslicht zagen: DE BEVALLING.

Deze afdaling bracht hen naar een nog kleinere ruimte en leidde hen door een gangetje alwaar zij door slechts op vingertoppen en teenspitsen te bewegen achterwaarts het ongewisse inkropen. Halverwege die gang moest er zelfs gedraaid worden met het lichaam om überhaupt nog verder te kunnen. Vervolgens werd het tijd om rechtop te kunnen staan en te gaan zoeken naar de cachebox. Ondanks het overweldigende gevoel dat deze grot over Sander en Remco bracht kon deze speurtocht niet tot een goed einde gebracht worden, de hoofdlampen begonnen tegen te stribbelen en ook de walkie-talkies dreigden er elk moment mee te stoppen. Dat was dan toch het moment dat er maar één besluit genomen kan worden en dat is TERUG NU HET NOG VEILG KAN.

Dat we onderweg naar de auto alsnog een cache wisten te lichten was natuurlijk ook heel erg leuk, maar kon de teleurstelling niet vervagen. Naar alle waarschijnlijkheid gaan we hier nog eens terugkomen!!

Oh, voor wie het echt weten wil: Ook het pannenkoekenfeest is niet doorgegaan. Ondanks verwoede pogingen van Marc (Ramsey) konden de pannenkoeken niet de gaarheid krijgen die hen tot ware lekkernij maakte. De rit huiswaarts werd met een half gevulde maag aangevangen en, ondanks diverse verkeersopstoppingen, veilig afgerond. Het plannen van de volgende DDA kon weer beginnen…

VanderMmeer

MULTIMEDIA

VIDEO

FOTO-ALBUM