DDA – BRUM
DDA staat voor DolDwazeActie, een spontaan opgedaan idee, uiteraard gerelateerd aan het Geocachen, waarbij je een heel korte reactietijd krijgt om te besluiten of je er wel of niet aan wilt of kunt deelnemen. BRUM staat voor het doel, of beter gezegd, de targets die we stellen om onze pijlen op te richten en staat deze keer voor de landen die we willen gaan bezoeken: Bulgarije, Roemenië, Ukraine en Moldavië.
Het idee speelde al een tijdje bij Remco (The Axe Factor). De daadwerkelijke invulling volgde uiteindelijk door het samenspannen van enkele enthousiastelingen. Een belangrijke troef bleek daarin Chantal (The Axe Factor). Zij weet als geen ander de weg in reis-land. Het bleek een kritieke succesfactor in de totstandkoming van wat als codenaam “RoBuMo” heette. Dat Chantal ook een belangrijke rol zou gaan spelen in de uitvoering bleek pas later.
Uiteindelijk zou het team gaan bestaan uit Jan (VanderMmeer), Saar & Marc (Ellino) en Remco. Na de nodige plansessies, met logistieke ondersteuning van Margreet (VanderMmeer), volgde in rap tempo 7 maart 2015. De eerste van vier sensationele dagen. Voor dag en dauw, om 04:30 uur om precies te zijn, wist hoofd logistiek (Margreet) Jan en Remco bepakt en bezakt bij Ellino op de stoep te krijgen. Na een kop koffie vertrok het uitvoerende viertal richting Charleroi.
Alles liep volgens plan totdat de vlucht naar Boekarest een vertraging van zo’n twee uur bleek te hebben. Er was echter meer nodig om het team te remmen in hun enthousiasme. En meer kwam er niet, gelukkig. Hup! Aan boord van de RyanAir-vlucht die in zo’n twee-en-een-half uur naar Roemenië vloog. Aangekomen liep alles op de geplande rolletjes. Na het afhalen van bagage en het ophalen van de huurauto werd door het loggen van “Otopeni Airport ~ex TB Hostel~“ al snel het eerste land “op de kaart gezet.” Roemenië! Check! Na een Kodak-momentje volgde een drie uur durende autorit van Boekarest naar Galati.
Onderweg werd een korte stop gemaakt om de nodige proviand voor de resterende avond en komende dag in te slaan. Het was een lange maar enerverende reisdag. Aangekomen in Pensiunea (pension) Siret werden onder het genot van enkele verdiende Ursus-pilsjes de opgedane ervaringen en de volgende dag doorgesproken. Tijd om een goede nacht slaap te pakken. Die werd genoten in eenvoudige maar schone kamers.
Tijd voor dag 2. Zondag 8 maart. Ruim voor negen uur ‘s ochtends stonden de vier avonturiers buiten het pension. Vanuit Nederland waren al afspraken gemaakt met een lokale geocacher. Hij zou zorgen dat de grens met Moldavië en Ukraine overgestoken kon worden. Met de gehuurde auto was dat namelijk niet haalbaar. “Om negen uur komt mijn vriend jullie oppikken met een witte Dacia” was de afspraak.
En die afspraak bleek te kloppen als een zwerende vinger. Net voor 09:00u. verscheen de beschreven auto. Het avontuur voor deze zondag was begonnen! Na een allervriendelijkste begroeting en het beladen van de auto vertrok het gevolg. Eerst richting het centrum van Galati. Daar werd kennisgemaakt met de contactpersoon Virgil. Er werd afgesproken om elkaar later die dag nog te treffen. Maar nu was het tijd voor Moldavië!
Een rit langs een immense staalfabriek bracht het team sneller dan gedacht bij de grens. Daar begon het wachten. Langzaam maar zeker en via diverse slagbomen, paspoortcontroles en douane-beambten schuifelde de witte Dacia dan toch Moldavië in. Aan boord vier glimlachende Geofriends en een enthousiaste chauffeur. Na een korte rit vol verbazing over de omgeving kwam de event-locatie in zicht. Het was even zoeken. De op een internet-afbeelding beloofde kerk liet zich niet vinden. Later bleek het om slechts een wegkruis te gaan. Dat mocht de pret niet drukken en iets later dan gepland, door oponthoud aan de grens, kon het event beginnen. Buiten de Geofriends werd het event “Meet & Greet the Dutch Geofriends in Moldavia” alleen bezocht door George. Toch was het een reuze-gezellig samenzijn.
Veel meer tijd kon er echter niet vrijgemaakt worden. Het werd tijd om Ukraine met een bezoekje te vereren. Het idee dat de grens met Moldavië een obstakel was verdween als sneeuw voor de zon op het moment dat de groep aankwam bij de grens met Ukraine. Diverse grenswachters met uiteenlopende persoonlijkheden, het doorzoeken van de auto en bagage en, ruim een uur later, een geagiteerde grenswachter met bontmuts en Kalasjnikov droegen allemaal bij aan het klassieke James Bondtafereeltje waarin de vrienden terecht waren gekomen. Het bleek het allemaal meer dan waard. Aangekomen op de event-locatie, het station van Reni. Dit bleek er, in tegenstelling tot de kerk in Moldavië, wel te staan.
Ook op het event “Meet & Greet the Dutch Geofriends in Ukraine” was George aanwezig. Na het schieten van foto’s en een rondgang door het oude stationsgebouw was het tijd voor een toeristisch uitstapje naar het centrum van Reni. Na nog meer foto’s, een bezoek aan de lokale markt en een Ukrainse traktatie van George was het tijd om terug te rijden naar Galati in Roemenië. Twee minder langdurige grensovergangen later stonden de avontuurlijke geocachers op het station van Galati om onder leiding van George de cache “Iuteala maxima (Max speed)” van onze contactpersoon Virgil te zoeken en te vinden. Snel een kop koffie en een toiletbezoek want Virgil stond inmiddels te wachten in een stadspark waar gezamenlijk nog de cache “Public garden park” van Virgil werd gevonden.
Daarna was het tijd voor afscheid. Eerst van Virgil die vanuit Roemenië wezenlijk onderdeel was voor het slagen van deze dag. Later nam het team afscheid van George. Ook hij had natuurlijk een enorm aandeel in deze fantastische onderneming.
Het werd tijd om Galati en de nieuwe cache-vrienden te verlaten. Nu begon de autorit naar Boekarest. Na zo’n drie uur en een maaltijd bij een bekende Amerikaanse hamburgergigant kon er ingecheckt worden in een keurig hotel. De verwachtingen werden meer dan waargemaakt. Een royale zitkamer, twee slaapkamers en twee badkamers. Dit bood een prima gelegenheid om deze geweldige dag af te sluiten met een welverdiend lokaal pilsje.
Na een welverdiende nachtrust kon er een keurig ontbijt genuttigd worden. Hier werden nog even de details voor dag 3 doorgesproken. Het hoofddoel was Bulgarije. Na het ontbijt en niet nader te noemen kleine voorbereidingen vertrok het viertal richting de grensovergang.
Na een rit van zo’n anderhalf uur was de bestemming bereikt, dacht men. Met de paspoorten al in de aanslag bleek de douanepost een tolpoort. Er moest betaald worden om via de “Giurgiu-Rousse Friendship Bridge” de Donau, en dus de grens, te kunnen oversteken. Op de brug zelf werd al vrij snel duidelijk dat de verworven gelden niet ten goede kwamen aan de brug. Het wegdek, voor zover daar nog van gesproken kon worden, zat vol met gaten. Remco meende zelfs het metalen vlechtwerk van de brug door het asfalt te kunnen zien. Marc had geen tijd om ernaar te kijken. Hij was druk met het tussen vrachtwagens op de weg houden van de nagenoeg nieuwe huurauto.
Aangekomen werden in Bulgarije drie caches gelogd. Om te beginnen de mysterie “Bulgaria”. Een aantal foto-momenten en caches, te weten: “Drive in #10” en “Ruse Mystery #1 – The Border” verder was het tijd om wederom de brug over te steken. Waar de dag ervoor de grenscontrole nog zorgde voor een dosis hachelijkheid was het nu de fysieke “overgang” zelf. Terug in Roemenië werd de tegenhanger van “Bulgaria” gelogd. Het ging om de cache “Romania”.
Mooi! Ook Bulgarije stond inmiddels op de kaart. Gelukkig was de dag nog lang genoeg om een toeristische gelegenheid te bezoeken. Een autorit van vier uur naar Transsylvanië werd een feit. Daar, om precies te zijn in Bran, bezochten de Geofriends het kasteel van Dracula. Althans, de nabijgelegen cache.
Bij aankomst was het slot zelf al gesloten. De cache “Dracula’s Castle“ gaf zich niet zomaar gevonden. Na een behoorlijke klimpartij, waarbij een tweetal lokale honden het de Geofriends niet makkelijker maakten, konden dan toch de namen in het logboekje van de oudste cache in Roemenië geschreven worden. En hé, wat een mooi uitzicht! Zo werd er ook op deze locatie spontaan een fotoshoot ingepland. Schitterend, deze besneeuwde top! De tocht terug naar de auto ging aanzienlijk makkelijker. Daardoor bleef er tijd over om even de toeristenmarkt over te wandelen. Een koelkastmagneet en een t-shirt later zat het team weer in de auto. Op naar een eetgelegenheid. Het was immers al weer avond geworden.
Onderweg terug naar het hotel in werd gestopt bij een restaurantje. Om te kunnen parkeren moest wel even de tegenliggende rijbaan overgestoken worden. Geen probleem! Na een eenvoudige maaltijd (kipschnitzel met friet is ook alleen kipschnitzel met friet!) kon het team snel door naar het hotel. Dachten ze…
Zo’n 150 verder dan waar geparkeerd was werd het viertal staandegehouden door een Politie-agent. Het probleem was dat, bij het uitrijden, een doorgetrokken streep was overgestoken. “Maar agent. Dat kan toch niet anders als ik terug moet naar mijn eigen rijbaan!?” Uiteindelijk moesten de papieren even goed bestudeerd worden in de Politie-auto. In de minuten dat dit duurde hadden de Geofriends de grootste lol. Feit is dat de Roemenen nogal opportuun autorijden. Daar waar plek is rijden ze. En dan zouden een stel Hollandse cachers bekeurd worden!? Alles bleef natuurlijk mogelijk. Gelukkig was daar de agent weer. Met papieren. Er kon doorgereden worden. Daar was bestuurder Jan het dus niet mee eens! Hij wilde met de Politieman op de foto. Van alle aanwezigen schrok de agent waarschijnlijk nog het meest van deze twist. In zijn schrik ging hij akkoord met het maken van een foto. Nu kon dan echt de reis naar Boekarest worden aangevangen.
Na ruim twee uur stapten vier voldane cachers hun hotelkamer binnen. De avonturen van de beleefde dag passeerden onder het genot van een biertje de revue. Daarna was het gedaan voor deze dag. Nog één enerverende dag voor de boeg!
Dinsdag 10 maart. De laatste dag. Vanuit de ontbijtzaal van het hotel was het voormalig paleis van Ceaușescu zichtbaar. Er bleek tijd om daar voordat aan de terugreis begonnen werd nog even langs te gaan.
Pas dichtbij gekomen blijkt hoe immens groot dit gebouw met zijn 12 verdiepingen en 2000 kamers eigenlijk is. Het zou gaan om het twee na grootste gebouw van de wereld. Na, je raad het al, weer een foto-moment waarop zowel het paleis als de “Boulevard van de eenheid” (nèt iets langer en breder dan de Champs-Elysées!) werden vastgelegd was het tijd om een laatste cache te loggen. De eer viel ten deel aan “[MR] Casa Poporului“.
Hierna was het dan echt gedaan. Op naar het vliegveld! Na het inleveren van de huurauto, inslaan van tax-free artikelen en een laatste kopje koffie was het tijd om los te komen van Roemeense bodem. Het team was onderweg naar huis. Een enorme ervaring rijker! De terugreis verliep voorspoedig. Vanuit Brussel was het nog twee uurtjes met de auto voordat aan het begin van de avond de gezinshereniging plaatsvond bij “Restaurant de Klomp” in Elst.
Onder het genot van een gezellige maaltijd werden de verhalen met de achterblijvers uitgewisseld. Achterblijvers zonder wie dit geweldige avontuur niet mogelijk was geweest!
VanderMmeer
MULTIMEDIA
VIDEO
FOTO-ALBUM
